کناد

ما را نسب به خاک قدوم تو می رسد

یعنی که خاک پای تو هستیم تا ابد

آیینه ای برابر رویت گرفته است

خورشید تا جمال تو را منتشر کند

ما را به دام و دانه چه حاجت که از ازل

آهوی جان به شوق کمد تو می چمد

از لابلای روزن پولاد دیده ام :

دل های خسته را به تبسبم کنی رصد

ترسم غریق ورطه خونین دلان شوم

چندانکه اب دیده خونبار می چکد

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه

شوق تو سوی ملک خراسانم ار کشد

خواهم غبار کوی تو کحل بصر کنم

اما هزار حیف که دستم نمی رسد...

با سینه ای گداخته خاموش مانده ایم

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

یا امام الرئوف! سروده ای از امیر حسین مدرس به انضمام دو مصرع از حافظ شیرازی.